روزی زن و شوهری سر سفره ی میز صبحانه نشسته بودند که از پنجره زن همسایه را دیدند که در حال گذاشتن لباسهای شسته  شده اش بر روی طناب بود...

داستانی که می خوانید از دفتر اول مثنوی معنوی مولانا جلال الدین بلخی انتخاب شده است.

 بود بقالی و وی را طوطیی     خوش نوایی، سبز گویا طوطیی

در دکان بودی نگهبان دکان     نکته گفتی با همه سوداگران  

در خطاب آدمی ناطق بدی     در نوای طوطیان حاذق بدی

گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آید          گفتم که ماه من شو گفتا اگر بر آید

گفتم ز مهرورزان رسم وفا بیاموز             گفتا ز خوب رویان این کار کمتر آید